شايد وقتي «هنريك ايبسن» در تئاتر رزيدنز (Residenz) مونيخ صداي سوت و تمسخر مردم را در اعتراض به نمايشنامه اش مي شنيد،(1) فكرش را هم نمي كرد كه روزي همان نمايشنامه، با همان مختصات و مشخصات در كشوري اسلامي به روي صحنه رود و اين بار عده اي اندك براي تماشاي آن لحظه شماري كنند و به نشانه احترام كلاه از سر بردارند. متن، همان متن است و «ايبسن» همچنان گستاخانه به اصول اخلاقي و انساني مي تازد، اما آقاي كارگردان اصرار دارد كه شخصيت اصلي نمايش را زني اخلاقي و مثبت ببيند،(2) شخصيتي كه حتي نويسندگان و منتقدين غربي هم او را يك «نابغه شيطاني، فاسد و يك هيولاي مونث» مي نامند.(3)